*انتها*

بنام خالق هستی

گاهی به تنگ می ايم و در دلم فريادی سر می کنم...گاهی دنيا برايم کوچک می شود ...تاريک و نفس گير

يک حصار چهار گوش, با ديوارهای سر به فلک کشيدهء آجری...ديوارهای بی انتها............................................اما هر انتهايی نيز انتهايی دارد...و انتهای اين ديوارهای آجری....آسمان ابيه خداست که تک بی انتهای زمين و زمان مالک ان است....پاکی...صافی...زيبايی...و تنفّس..........................کاش فريادم به ان انتها می رسيد

ولی نه.....

کاش خود به انجا برسم

~Ya HaGH~
~Mariam~